In Memoriam: Richard Trip
Richard werd op 21 september 1966 geboren in Arnhem, als tweede kind in het gezin. Na zijn geboorte was niet gelijk duidelijk wat er met Richard aan de hand was, behalve dat er toch wel “iets” niet in orde was.
In die jaren waren artsen weinig mededeelzaam en zij vonden dat mijn ouders nog niet “rijp” waren om hen iets te vertellen. In het voorjaar van 1968 werd Richard voor 3 maanden opgenomen in een observatiecentrum “Maria Roepaan” in Ottersum.
Daar kregen mijn ouders te horen dat Richard leed aan het Syndroom van Cornelia de Lange.
Daarna ontwikkelde Richard zich als een lief jongetje, maar duidelijk werd dat hij wat achter bleef bij leeftijdsgenootjes. Hij begon wel te lopen, maar praten bleef beperkt tot enkele eenvoudeige woordjes. Met gebaren kon Richard ons goed duideijk maken wat hij wilde.
Jaren later, toen Richard al veel ouder was, bleek dat zijn verstandelijke vermogens zich zouden verhouden tot een kind van ongeveer 5 jaar.
In 1971 verhuisden we naar Deventer, waar Richard op een pas geopend dagverblijf terecht kon. In 1976 werd hij toegelaten op een ZMLK-school.
Hier kreeg Richard zijn eerste aanvallen van epilepsie. Door de aanvallen en medicijnen werd hij een stuk minder actief dan voorheen.
Hoewel Richard thuis nog prima te handhaven was, en mijn ouders nog niet nadachten over uithuisplaatsing, moest dit toch van de ene op de andere dag gebeuren door ziekte (hernia) van mijn moeder.
In 1981 kwam Richard te wonen op Groot Schuylenburg in Apeldoorn, waar hij bijna 41 jaar met veel plezier heeft gewoond.
In het begin haalden mijn ouders Richard elke twee weken op voor een weekend naar huis. Toen dat te belastend werd, haalden zij hem elke zondagmiddag naar huis.
Via een autorit door de mooie omgeving, werd er steevast ook een bezoek gebracht aan zijn zus.
Er kwam een moment dat mijn vader steeds meer moeite kreeg met het auto rijden en haalde ik Richard op om de zondagmiddag bij mijn ouders door te brengen.
Richard hechtte erg aan ons als gezin. We waren een 4-eenheid en als er iemand ontbrak, bleef hij net zolang vragen waar diegene was, tot hij het gegeven antwoord voor hem acceptabel was.
Toen onze vader overleed, wat voor Richard niet te bevatten was, heeft hij het daar heel moeilijk mee gehad. Het heeft jaren geduurd voordat hij begreep dat zijn vader niet meer terug zou komen. Richard werd daarna des te zuiniger op zijn moeder, want hij zag natuurlijk dat zij ook ouder en brozer werd.
Richard leefde een gelukkig, gezond en relatief onbezorgd leven. Behalve het knippen van zijn amandelen, een gebroken elleboog als gevolg van de val van het paard, een longontsteking en een oogoperatie, was Richard gelukkig nooit een regelmatige ziekenhuis bezoeker.
In december 2021 kregen wij echter te horen dat Richard ernstig ziek was. Hij bleek darmkanker te hebben en kon niet meer behandeld worden. Hij zou niet lang meer leven, de arts gaf hem nog hooguit een half jaar tot een jaar.
Richard kreeg morfine pleisters tegen de pijn. Hij probeerde zo goed mogelijk zijn dagritme te behouden en werd op alerlei vlakken enorm verwend door zijn begeleiders. Maar de laatste maandag lukte het hem niet meer om nog zijn bed uit te komen, hij was te vermoeid en had daar geen energie meer voor.
