Experience stories

Kim op eigen benen


Kim werd op 7 februari 1992 in het Leids Universitair Medisch Centrum geboren. Het was ons eerste kleinkind. Het duurde een half jaar voordat de diagnose CdLS werd gesteld. En dat terwijl alle kenmerken bij Kim in de trefwoorden van alle medische publicaties over CdLS genoemd worden. Onbegrijpelijk dus dat het zo lang moest duren.

Kim staat één van de eerste dagen in haar nieuwe huisje, te stralen in de keuken.
Kim staat één van de eerste dagen in haar nieuwe huisje, te stralen in de keuken.

Na de scheiding van haar ouders woonde Kim bij haar moeder Els. Eenieder, die bekend is met CdLS, weet dat dit een zware zorg is en uiteindelijk werd deze te zwaar. Eén week bij Els in Grootebroek en één week bij vader Jan in Almere,bracht de nodige verlichting. Monique, Jans huidige echtgenote, vond voor Kim een veelbelovende dagopvang, Rondo geheten, op nog geen twee kilometer van hun huis. Voor Kim was dit ook een verlichting, want om in Grootebroek te komen zat zij de dagen dat zij in Almere woonde toch al gauw een uur heen en een uur terug in het busje. Er was echter een probleem. Rondo sluit om vier uur en Monique en Jan werken beiden. Monique trok de stoute schoenen aan (geen probleem voor een ras Mokumse) en informeerde bij één van de zes door Triade gerunde woningen voor gehandicapten – op nog geen 100 meter afstand van de dagopvang Rondo – of zij voor naschoolse opvang voor Kim konden zorgen en dat kon.

Kim werd in de volgende zes jaar een zeer geziene gast. Iedereen was gek op haar, zo gek zelfs,dat toen dit voorjaar één van de huizen van Triade werd gerenoveerd voor de opvang van tieners, Kim, ondanks haar eigenlijk te hoge leeftijd (want 24) werd uitgenodigd om medebewoner te worden. Voor Monique en Jan braken drukke tijden aan. Kims kamer moest worden ingericht en het werd een plaatje! In mei dit jaar zou het gaan gebeuren. Het plan was om Kim na de dagopvang in dit voor haar onbekende huis te laten opvangen om te wennen. Als dit een week of zo goed zou gaan zou gepoogd worden haar af en toe ‘s avonds mee te laten eten.Hier zit Kim in haar nieuwe stoel in haar nieuwe kamer (die overigens nog niet helemaal klaar is).
En als dat zou lukken kon je gaan denken over de grote stap: Kim uit huis en op eigen benen! Het liep echter allemaal wat anders! Toen Monique Kim aan het eind van de eerste dag kwam ophalen kreeg ze te horen, dat ze even geduld moest hebben want...Kim zat lekker mee te eten! En dat bleef zo. Al na een week werd geprobeerd om Kim een nachtje op haar nieuwe kamer te laten slapen. Monique en Jan gingen met kloppend hart rond bedtijd naar Kims nieuwe huis om Kim lekker onder te stoppen. Dat feest ging mooi niet door want dat was hún taak werd door de verzorgsters duidelijk gemaakt.

Ouders standby voor het geval dat… En alles ging goed, Kim lag lekker te pitten. Ook het wakker worden verliep zonder problemen. In nog geen anderhalve week was de overgang een feit. Toen Oma en Opa het weekend daarop mee mochten om Kim´s nieuwe huis te bewonderen werd direct duidelijk dat Kim zich echt thuis voelde. Zodra Kim op de parkeerplaats uit de auto werd gehaald, beende ze met grote stappen naar HAAR huis. En bij ons vertrek was geen enkele poging om mee te willen ten teken dat zij zich in haar nieuwe ambiance volledig senang voelde.

Toen Monique en Jan in september op vakantie waren en er één weekend geen mogelijkheid was in Grootebroek, zijn wij op zondagochtend bij Kim op de koffie gegaan. Eén van de verzorgsters liet zich tegen haar college ontvallen dat Kim´s Oma en Opa zo zouden komen. Daarop posteerde Kim zich bij de voordeur om nog maar weer eens de stelling van Monique te bewijzen `

Kim is wel gehandicapt maar Kim is niet gek! Met open armen werden we ontvangen en onmiddellijk werd Oma naar een stoel gedirigeerd, Kim op schoot en zingen maar met als favoriete song...Papagaaitje leef je nog. Na een laatste knuffel wederom geen enkele poging om mee te willen. Leuk dat jullie er waren, tot ziens en Kim af, de tuin in om lekker te schommelen. 

Uiteindelijk bleek de overgang van Kim naar haar eigen woning een bevestiging van het aloude spreekwoord: “men lijdt het meest door het lijden dat men vreest”. Jarenlang er tegenaan gehikt en dan gaat het zo gemakkelijk.Kim in de dierentuin, daar stond ze naar de bavianen te kijken.

Met een woord van dank aan het personeel op Bachweg 19 wensen wij Kim nog vele blije jaren toe. En we hopen dat voor alle CdLS kinderen, die deze overgang ooit nog te wachten staat, dit even probleemloos mag verlopen.
Oma en Opa Ottevanger

Find other pages that share the same topic as this page Transition11 Transition5 Living arrangements3 Living arrangements6
Monique Ottevanger
Monique Ottevanger

We want to thank Monique for sharing this story.

Page history
Last modified by Gerritjan Koekkoek on 2024/08/25 10:40
Created by Gerritjan Koekkoek on 2017/03/15 12:04