Groeihormoon

Antwoord 1: ‘Provocatief’ onderzoek wordt gebruikt om te bepalen of er een groeihormoondeficiëntie (tekort) is. Hierbij wordt een intraveneus infuus geplaatst, bloed geprikt en bepaalde stoffen toegediend (zoals hormonen) die de aanmaak van groeihormoon zouden moeten stimuleren, en de situatie wordt voortdurend gecontroleerd. De botleeftijd wordt bepaald (met röntgenfoto’s van de pols). Als er sprake is van een tekort aan groeihormoon, dan wordt er eventueel ook op andere hormonen getest in het bloed. Soms moet er een MRI worden gemaakt om de hypofyse te controleren. Elk kind waarbij via provocatief onderzoek een groeihormoondeficiëntie wordt geconstateerd, moet vervangend groeihormoon toegediend krijgen. Het is belangrijk voor het lichaam, niet alleen voor de groei zelf, maar ook voor het normaal functioneren van veel orgaansystemen. Als er sprake is van groeihormoondeficiëntie bij een kind met CdLS is de groei zeer langzaam, d.w.z. onder de groeicurves voor CdLS. Een kinderendocrinoloog is de aangewezen arts om op dit hormoon te controleren en het eventueel toe te dienen.



Antwoord 2: Het toedienen van groeihormoon kan bepaalde bijwerkingen veroorzaken, waarvan de meeste, indien zorgvuldig gecontroleerd, behandelbaar en niet permanent zijn (d.w.z. suikerziekte met een lage bloedsuiker). Het is een lang en kostbaar behandelingstraject, dat vaak meerdere jaren duurt. Ook heeft het kind meerdere injecties nodig, die meestal door de ouders worden gegeven.