De mate van zelfstandigheid die bereikt kan worden, hangt natuurlijk wel af van de mogelijkheden die het kind heeft. Het is belangrijk om een goed evenwicht te vinden, en niet te overvragen, maar zeker ook niet te weinig te vragen.
De mogelijkheden die er zijn onbenut laten is jammer, maar natuurlijk moet het wel in balans zijn met jullie draagkracht.

Het is jammer dat er bij mensen met een verstandelijke beperking een 'school-periode' wordt verondersteld die stopt bij 18 jaar. Maar ook bij de vervolgstappen is er vaak nog ontwikkeling mogelijk. Dus denk je dat er na de 18e verjaardag nog ontwikkeling op zelfstandigheid mogelijk is bespreek dit dan en leg het als doelen vast.

Van belang bij de zelfredzaamheid zijn onder andere:

• Zo veel mogelijk uitgaan van wat de jongere zelf kan, wat zijn haalbare doelen?
• Aansluiten bij de levensdoelen en drijfveren van de jongere.
• De jongere helpen met (zo veel als mogelijk is) inzicht te geven in de eigen situatie.
• Met de jongere kijken en bespreken hoe het netwerk van de jongere het beste kan worden ingezet (zo veel als mogelijk is).
• Versterken van de motivatie van de jongere.
• De jongere leren zo veel mogelijk zelf te doen.
• De omgeving van de jongere zo veel mogelijk aanpassen (hulpmiddelen, aanpassen woning).
• Zoveel als mogelijk de zeggenschap over het leven en de zorg bij de jongere leggen.

Er moet veel aandacht zijn voor de sociale aspecten. Hoe kan een jongere leven met CdLS en hoe kan hij/zij deze aandoening combineren met eventueel werk, relatie, studie, sport en andere dingen die belangrijk voor de jongere zijn? Wat zijn zijn of haar mogelijkheden?

Het is niet zo dat de rol van de ouders ophoudt als een tiener met CdLS volwassen wordt. Integendeel, begeleiding bij het pad naar de volwassenheid is intensief en heel belangrijk.