Des nouvelles d’Ingrid
19 jaar zijn verstreken sinds nieuwsbrief nr. 37, waarin ik eindigde met deze zin:
Ingrid wordt binnenkort 25. Natuurlijk is ze anders, maar ze is nu een vrolijke, hardwerkende meid die van muziek en dansen houdt.
Nu is Ingrid 44 jaar oud. Ze werkt nog steeds in de wasserij van het Château de Bouet in de Lot-et-Garonne. Ze klaagt zelden, maar ik merk als ze thuiskomt dat ze moe is. Ze krijgt steeds oorontstekingen en neusverkoudheden, zowel in de winter als in de zomer, en elke middag doet ze eindeloze dutjes.
Terwijl zij dus nog steeds in de Lot-et-Garonne werkt, hebben wij de streek verlaten om ons te vestigen in Loches in Touraine. Die afstand tussen ons betekent dat Ingrid met de trein moet reizen om naar ons te komen.
Ze neemt een taxi vanaf het kasteel, samen met Nathalie (die Ingrid goed kent) naar Aiguillon. Daar stapt ze in de eerste wagon achter de locomotief. Bij aankomst in Bordeaux wacht de dienst Accès Plus haar op bij het uitstappen en begeleidt haar naar de TGV naar Saint-Pierre-des-Corps. Daar wachten wij dan op haar.
Natuurlijk heb ik tijdens de hele reis telefonisch contact met haar. Treinen hebben vaak vertraging, dus de telefoon is een geruststelling. Een keer was er een ongeluk op het spoor en dat had een vertraging van twee uur tot gevolg. Een telefoon is dus onmisbaar! Soms halen we haar op in Limoges.
Ingrid is volledig zelfstandig: ’s morgens na het wassen kleedt ze zich aan. Ze kiest zelf de kleren die ze wil dragen en gaat dan naar de eetzaal om te ontbijten. De stomerij waar ze werkt is in het kasteel en tussen de middag wordt de lunch in de eetzaal geserveerd. Na het werk blijven ze in het atelier of ontmoeten ze elkaar in een gemeenschappelijke ruimte tot het avondeten.
Ze luistert graag in haar eentje naar muziek, omdat ze niet kan verdragen dat iemand aan haar cd's of spullen komt.
Elk weekend gaan de bewoners van het tehuis winkelen in een winkelcentrum in de buurt. Ingrid heeft haar eigen zakgeld en koopt daar wat ze nodig heeft: hygiëneproducten, mineraalwater, de thee die ze om 4 uur drinkt, gebakjes enz.
Laatst vonden we vijftien ongeopende pakken cake, waarvan eentje zelfs uit 2012 – blijkbaar is ze bang dat ze zonder komt te zitten!
Ingrid belt ons elke donderdag op om over haar week te vertellen. Qua taal is dat best moeilijk, maar we begrijpen elkaar wel. Van de begeleiders horen we niet vaak wat, behalve in noodgevallen of als er formulieren ingevuld moeten worden. Als er een probleem is, belt Ingrid ons zelf.
Ingrid brengt één weekend per maand door bij Danielle en Jacques, vrienden die we kennen en die vlakbij wonen.
Sinds enige tijd vormt zich een vlies aan weerszijden van haar ogen, dat langzaam naar de iris toe beweegt. We hadden het geluk dat we binnen een week terecht konden bij een oogarts in het ziekenhuis van Limoges. Maar het valt niet mee om Ingrid naar een ziekenhuis te krijgen, ongeacht de specialiteit van de arts. Want als het om ziekenhuizen gaat, raakt Ingrid in paniek.
We slaagden er met enige moeite in haar te bedwingen. De tweede keer dat we de dokterspraktijk binnen gingen voelde ze direct: LET OP, GEVAAR, deze man draagt een witte jas.
We moesten lang onderhandelen met Ingrid, maar uiteindelijk kregen we haar toch rustig. De oogarts kon haar niet goed onderzoeken en stelde een ptergium (aandoening waarbij een bindweefselplooi in de richting van het hoornvlies groeit) vast. Ingrid zal waarschijnlijk in het ziekenhuis moeten worden opgenomen. We hebben een afspraak gemaakt voor over 6 maanden.
Ik denk dat regelmatig werken met een stoompers deze aandoening niet zal helpen. Ik heb dit aan de directie gemeld, in de hoop op een andere baan. Daarna heb ik ook een medische verklaring afgegeven en Ingrid vouwt nu normaal gesproken de was.
Voordat we naar de jaarvergadering van de AFSCDL gingen, zijn we naar het kasteel gegaan waar het eindejaarsfeest werd georganiseerd. Daar hebben we tegelijkertijd Ingrids kamer bekeken. Op het eerste gezicht was haar kamer behoorlijk netjes. Maar toen we de deuren van de kledingkast open trokken… Stapels kleren lagen opgestapeld op de planken, die flink begonnen door te zakken. En het was duidelijk dat de meeste van deze kleren niet van haar waren. We gingen flink in discussie, want natuurlijk was elk kledingstuk een wonder dat ze van een vriendelijke schenker had gekregen. Het duurde een tijdje om haar duidelijk te maken dat die kleding niet haar maat had en dat ze die dus toch nooit zou dragen. Bovendien, zei ik, als de kast niet werd leeggehaald zou er geen ruimte zijn voor nieuwe kleren. Dat gaf de doorslag: uiteindelijk gaf ze toe en hebben we 7 zakken met kleding gevuld.
Dit is Ingrids dagelijkse leven. Persoonlijk zou ik liever willen dat ze dichter bij huis woonde. We hebben het voorgesteld, maar ik weet zeker dat ze weigerde omdat ze bang was voor het onbekende.
Ingrid is nog steeds dol op muziek en heeft een groot aantal cd's, waar ze in het weekend regelmatig naar luistert. En nee, natuurlijk mogen we in geen geval aan haar spullen komen.
