Marie
Sinds 18 maanden beleven wij een unieke gebeurtenis in de geschiedenis van onze mensheid. Covid-19 heeft een ongekende sociale en gezondheidscrisis veroorzaakt. Voor ons en onze kinderen en kleinkinderen vergt dit extra veel flexibiliteit en aanpassing; een grote uitdaging omdat we weten dat onze lieve kinderen niet zo goed tegen verandering kunnen. We vertellen je graag hoe het ging met Marie!
Het binnenblijven (dat in het begin best comfortabel was) werd steeds moeilijker en eindigde in grote spanning. Ik kon me geen voorstelling maken van haar lijden en haar onbegrip voor de situatie. Ik denk dat ze niet begreep waarom ze gescheiden werd van haar vrienden, haar opvoeders, haar grootouders enzovoorts…
Daarna konden we niet gaan skiën, niet naar een restaurant, niet op vakantie in Spanje met Pasen. Op alles wat ze vroeg was steevast het antwoord: het is gesloten. Verrassend genoeg accepteerde ze het mondmasker goed. Gelukkig konden we in de zomer een weekje naar Spanje en leek alles goed te gaan en toen, nou ja, was het over.
Het begin van het schooljaar in september was ook moeilijk. Geen activiteiten meer zonder allerlei regels, gespreide lunches, geen uitstapjes meer in de stad, geen samen gekookte maaltijden meer enzovoorts.
Marie was eerder begonnen met wennen in een tehuis en we hadden geluk: dankzij de ruimdenkendheid van deze instelling kon ze er in november opnieuw beginnen. Sindsdien wordt zij twee dagen per week, op maandag en vrijdag, opgevangen in het Perce-Neige huis in Ogeu les Bains. Daar gaat ze op eigen niveau aan bepaalde moeilijkheden werken.
Qua niveau zit Marie ergens tussen begeleid wonen en een medisch tehuis, maar het MDPH accepteert geen dubbele meldingen. Het tehuis dat we gekozen hebben, is kleinschalig. We denken dat ze daar haar moeilijkheden kan overwinnen, en dan met name haar autonomie. Marie kan zelfstandig een activiteit doen, maar vindt het moeilijk om in haar eentje een activiteit te vinden. In het tehuis kan dat een probleem zijn in haar vrije tijd, en dat lost ze op door anderen te gaan provoceren. En dat kan natuurlijk niet.
Wij wachten dus op een beslissing. Het tehuis heeft beloofd alle tijd te nemen die nodig is om aan haar integratie te werken en ons te laten weten wanneer zij denken dat ze er klaar voor is.
Marie is net 23 geworden en nu worden we opnieuw geconfronteerd met wachten en twijfel. Omdat we niet weten wat morgen brengt, leren we in het moment te zijn. We zullen zien is ons nieuwe mantra.
We denken aan jullie allemaal en wensen jullie een gelukkig einde van het jaar in afwachting van wat het volgende zal brengen.
