Stella Carrez
Impressies van Covid...
2019 Wuhan… China... We horen geluiden, maar China is zo ver weg.
Begin 2020: de geluiden komen dichterbij, maar ze zijn nog ver genoeg en in Frankrijk zitten we beschut.
Op 22 januari 2020 overvalt ons een tragedie. Fabiennes vader die in de Elzas woont, verlaat ons plotseling. Een verkoudheid, een lelijke hoest en wat kleine zorgen… Hij zou op 1 maart zijn 92ste verjaardag vieren. Het is moeilijk voor Fabienne, maar ook voor Stella die haar gekke opa verliest met wie ze elke dag belde om over haar leven te vertellen en samen met hem te zingen. We moeten duizend dingen doen in deze trieste situatie. Het leven gaat door - we denken dus niet te veel aan dat Chinese gedoe.
5 maart 2020 in het nieuws: veel mensen hebben het Covid-19 coronavirus opgelopen tijdens een religieuze bijeenkomst in Mulhouse! De bijeenkomst werd gehouden van 17 tot 24 februari. Meer dan 2000 mensen hebben zich daarna verspreid over het hele land!
Enkele dagen later worden we bijgepraat door de president. Hij verklaart dat we overspoeld gaan worden door deze pandemie. Het hoge woord is eruit, hij kondigt een lockdown aan. Maar wat is een lockdown? Werk, school, het speciaal onderwijs, verenigingen, winkels, kortom: het hele dagelijks leven gaat op slot. Wat kunnen we doen en vooral niet doen? De angst sluipt geleidelijk in het onbewuste. Klik, alles gaat dicht en we kunnen alleen maar toekijken.
Het speciaal onderwijs gaat dicht en Stella blijft thuis. Ook Lola’s werk sluit, maar ze is helemaal alleen in Lyon. We moeten haar terughalen, maar hoe kan ik dat doen? Mijn bedrijf is ook gesloten, dus ik kan het excuus van werk niet gebruiken. We gaan naar de dokter en met enige overredingskracht tekent hij een verklaring waarin staat dat Lola terug moet naar het ouderlijk huis om een depressie te voorkomen. De autorit van en naar Lyon is vreemd: er is niet één auto op de weg en maar één die me inhaalt richting Bourg en Bresse. Druk verkeer is stressvol, maar niemand zien werkt ook benauwend. Op de terugreis is het precies hetzelfde, maar mijn kleine Lola is nu bij me.
Hier zijn we dan, met zijn viertjes: Fabienne, Lola, Stella en ik. Anaïs en Mathieu zitten vast in Genève, Angélique, Thibault en de kinderen zitten vast in Pouilley les Vignes en mijn moeder in Besançon.
- Wat nu?
Wat boodschappen betreft zitten we goed. Fabienne heeft een vooruitziende blik dus we kunnen het nog wel even volhouden! Nu moeten we bezig blijven. Gelukkig is het goed weer, het huis is groot, we hebben genoeg te doen. Het nieuws (de tv staat van 's morgens tot ’s avonds aan) laat ons lege straten zien en gezinnen van 4 of 5 personen die in kleine flatjes vastzitten. Wij hebben geluk!
De school van Stella biedt ons activiteiten aan voor het gezin, zoals tekeningen, kookrecepten en spelletjes. Met toestemming gaan we de spullen halen. Met penselen en plakkaatverf houden we een schilderwedstrijd. Lola maakt samen met Stella wat te eten voor ons. Als je niet van pasta houdt, hoef je niet te komen. Stella is namelijk verliefd op pasta!
Ah... een klein berichtje uit Zwitserland. Jacqueline organiseert een video-aperitief! Een fantastisch idee. We zitten voor een scherm met onze glazen en flessen en drinken vrolijk door zonder al te veel over corona te praten. Over corona gesproken: we moeten maskers hebben als we ergens naartoe willen gaan. Gelukkig verkoop ik er een paar en kunnen we, dankzij de door Stella’s school toegezonden schriftelijke toestemming, genieten van wandelingen van meer dan een kilometer en langer dan een uur. Stella praat niet te veel over haar geliefde opa. Haar zus doet veel leuke dingen met haar zoals opmaken, koken en tekenen.
In mei 2020 komt er een einde aan de lockdown. We kunnen onze activiteiten langzaam hervatten, maar de coronamaatregelen blijven streng. Een masker dragen, handgel gebruiken, thuiswerken, vaccinatie. Het is een grote verandering voor Stella. Lola moet terug naar Lyon en de stress komt terug. Stella begint vragen te stellen: Lola is afwezig en opa is overleden, ze moet haar school begin september verlaten. Te veel veranderingen voor haar, daar houdt ze niet van. De angst is alom aanwezig.
Juni, juli, september… De maanden gaan voorbij en we hebben nog steeds veel vragen over de pandemie en de toekomst. Stella gaat naar ESAT (een Frans initiatief dat mensen met een handicap helpt te integreren in de reguliere arbeidsmarkt) zonder een afscheidsfeestje te hebben kunnen houden, zoals haar vriendinnen wel konden. Geen groot probleem voor ons, maar een echte frustratie voor haar. Ze begrijpt niet waarom we deze beperkingen, verboden en verplichtingen hebben.
Corona blijkt te komen als de golven op het strand. De ene gaat weg, de andere komt eraan! Deze keer is het de avondklok. Daar gaan we weer… Waarom kan ik 's avonds niet naar oma, waarom moet ik ingeënt worden, waarom...? Stella heeft zoveel vragen! Maar we hebben geen antwoord voor haar. Want niemand heeft een antwoord op onze vragen. We kunnen dus niets anders zeggen dan: daarom.
