In memoriam; Aron

Op 21 juni 1987 werd Aron geboren. Het was vanaf dat moment een hectische periode. Geen roze wolk, kraamdagen en beschuit met blauwe muisjes. Nee, het waren maanden van op en neer rijden naar ziekenhuis. Wij waren zelf toen 24 jaar jong. Aron heeft de eerste maanden in het ziekenhuis gelegen en vocht om bij ons te blijven. En dat heeft hij alle jaren erna gedaan. Als we terug kijken op zijn leven, is het voor hem geen makkelijk leven geweest. Onbegrip, ziek zijn en eenzaamheid. Ondanks dat wij zoveel mogelijk bij hem waren.
 

Hij was als kind vrolijk en had humor. Hij kon zo lachen, dat we alle drie de tranen over onze wangen hadden lopen. Hij genoot van de kleine dingen. Toen hij volwassen werd, verdween ook wel wat de vrolijkheid. Het ging over in rust en tevredenheid leek het.
 

Hij overleed op 14 mei 2024, nadat hij anderhalf jaar daarvoor de diagnose slokdarmkanker kreeg. Dat was een schok. Een niet te plaatsen extra tegenslag in zijn leven. Ook deze periode is Aron ogenschijnlijk rustig doorgekomen. Maar hij wist dat er wat aan de hand was. Hij zal het zeker gevoeld hebben. In deze afgelopen 17 maanden is het contact enorm intens geworden. Hij liet duidelijk blijken dat hij ons nodig had. Hij uitte zijn dankbaarheid door de liefste glimlach en ogen die straalden. En hij wilde het liefst de hele dag en nacht dicht tegen ons aan zitten/liggen. Dat hebben we zoveel mogelijk gedaan. En daar zijn de mooiste gouden momenten uit voortgekomen. Het was extra tijd die we mochten gebruiken om op een rustige manier afscheid te kunnen nemen en herinneringen te kunnen maken.
 

Dat is waar we goed op terug kunnen kijken. Aron is gelukkig bij ons geweest. En wij, als gezin, waren gelukkig met Aron. Hij heeft ons veel geleerd. De waarde van samen zijn, genieten van kleine dingen en doorzetten.

Aron heeft ons leven verrijkt. We zijn er door gevormd.
 

Het gemis is enorm en het lijkt alleen nog maar meer te worden. Bijna ondragelijk. Maar iedere dag voel ik hem. Hij is niet meer dagelijks bij me, maar hij zit in me. Hij gaat overal met me mee. En dat steunt me.
 

Het was bijzonder om moeder te zijn van een bijzonder mooi kind. Ik ben er dankbaar voor.