Positieve verandering: schuld omzetten in kracht

De vragen houden niet op bij het kind met CdLS, maar strekken zich uit tot de rest van het gezin. Geef ik genoeg steun aan mijn echtgenoot of genoeg tijd aan mijn andere kinderen? En hoe zit het met tijd voor mezelf - een paar rustige momenten, de vervulling van carrièredoelen die op de lange baan zijn geschoven, een avondje uit. Hoe kan ik mijn behoeften en verlangens vervullen als ik weet dat mijn kind mij nodig heeft?

Dit waren kwesties die werden besproken door een groep ouders, familieleden en professionals op de Ohio Conventie in de workshop "Schuld - Doe ik te veel/te weinig?". Zoals deze groep weet, is er moed voor nodig om gevoelens van schuld en schaamte te delen en te onderzoeken. Toch is het onderzoeken van die gevoelens meestal de eerste stap naar het loslaten ervan.

Schuldgevoel is een normaal onderdeel van rouw

In een artikel getiteld "The Impact of Childhood Disability: The Parent's Struggle," merkt auteur Ken Moses op dat schuldgevoel een normaal onderdeel is van rouw en een ouder van een kind met een handicap kan helpen de juistheid van de wereld opnieuw te ordenen." Als schuldgevoel een onderdeel is van verlies, dan is het alleen een probleem als iemand zich vast voelt zitten en niet in staat is er gedurende een lange periode overheen te komen. Als iemand vastzit in schuldgevoel, kan de gebeurtenis van het krijgen van een kind met een handicap meer toevoegen aan een levenslang gevoel van spijt en wroeging dat "de dingen nooit worden zoals ik denk dat ze zouden moeten."

Een oorzaak voor schuldgevoel is perfectionisme

Een andere veel voorkomende oorzaak voor schuldgevoel is perfectionisme. Het onderschrijven van dit geloof zorgt ervoor dat iemand elk resultaat afwijst als niet goed genoeg, ongeacht de goede bedoelingen en nobele inspanningen. Het hebben van een kind met CdLS kan extra en soms buitengewone eisen stellen aan het leven van een ouder. Mensen die perfectionistisch zijn en consequent alles geven, voelen nog steeds schaamte over hun vermeende ontoereikendheid.

Soms is schuld gepast. Als dat zo is, is het nodig om het gedrag te veranderen. Schuldgevoel kan bijvoorbeeld een passend gevoel zijn voor een ouder die overdreven heeft gereageerd op mild wangedrag van een kind. In dit geval kan wroeging een ouder motiveren om te kijken waarom dit gebeurde en besluiten zijn eigen gedrag te veranderen door een opvoedingscursus te volgen, een babysitter in te huren om een ruimte voor jezelf te winnen of door advies in te winnen.

Ongepast schuldgevoel daarentegen vereist een andere houding. Het vereist het stoppen van de negatieve zelfpraat en jezelf dezelfde toestemming geven die we anderen geven om onvolmaakt te zijn. Het is een herprogrammering van oude boodschappen. Met andere woorden, het betekent kiezen om te reageren volgens iemands waarden, in plaats van te reageren op iemands stemming of de heersende omstandigheden.
Enkele technieken om onze houding te veranderen die door de groep op de Ohio Conventie werden voorgesteld zijn:

• Feedback krijgen van anderen, (niet van mensen met een soortgelijke negatieve houding die je helpen fouten bij jezelf te vinden);
• Meditaties (geluidsbanden met geleide beelden);
• Affirmaties (een verscheidenheid van deze zijn verkrijgbaar bij boekhandels);
• Tijd nemen van een hectische dag voor zelfverzorgende activiteiten (een bad, een wandeling of tijd voor een favoriete activiteit).

Niemand zal ooit zeggen dat het gemakkelijk is om oude gedragingen en houdingen te veranderen. Aan de andere kant zal iedereen die veranderd is, toegeven dat het loslaten van de last van schuldgevoelens zorgt voor meer energie, tevredenheid en een groter vermogen om van het leven te genieten.

Lynn Audette

Family Coordinator 

Source:

CdLS Outreach USA, published on 28 jul. 1993

pagina geschiedenis

Laatst gewijzigd door Andrea Morales op 2024/09/02 11:32

Gemaakt door Gerritjan Koekkoek op 2015/01/04 22:59

Vertaald in het nl door Gerritjan Koekkoek op 2023/02/23 21:13