Histoires d'expérience

Praten zonder Woorden


Praten zonder woorden

Het is al heel wat zomers geleden, toen dochterlief, pas vier jaar geworden en zo ontzettend klaar voor de basisschool, haar rugzak inpakte om naar de kleuterklas te gaan. Luidkeels kletste ze over alles wat zij daar zou leren. Onze achtjarige Justin draaide in zijn aangepaste stoel onverstoorbaar aan de wieltjes van zijn Bert en Ernie treintje. Hij had geen weet van de grote dag die zijn zusje zou beleven en wachtte op de bus die hem naar de dagbesteding zou brengen.
Deze dame draaide zich pardoes naar hem om; ‘Sjutin, als jij later niet meer in je luier plast en kunt praten, dan mag je ook naar mijn school!’
 Enthousiast kauwend op zijn bijtkoord maakte Just vrolijke geluidjes, alsof hij instemde met haar idee. Vier jaar leeftijdsverschil, het is de omgekeerde wereld. 

Als ik haar heb afgezet op school, lachend in de kring van leeftijdgenootjes en beginnend aan de oneindige ontdekking die leven heet, rijdt ik met tranen in mijn ogen terug naar huis. Een mede moeder kijkt me begrijpend aan. ‘Moeilijk he, zo’n eerste dag’ zegt ze zachtjes.
‘Ga je met me mee, een kop koffie drinken?’
Abrupt schudt ik mijn hoofd. Gelijk heb ik spijt van mijn impulsieve reactie. Deze vrouw bedoelt het zo goed, heeft geen weet van mijn sores. Toch ga ik alleen naar huis, trap onnodig hard tegen de pedalen en vlucht naar binnen als ik mijn fiets achteloos tegen de muur van ons huis heb geknald.

‘Sjutin’ zal altijd incontinent blijven en wat ik teveel zeg, daar heeft hij geen woorden voor. Het woord ‘mama’ zal nooit over zijn lippen komen, hij kan geen tegengas geven op puberale leeftijd. Zijn vocabulaire inzet zal niet meer zijn als de geluiden waarin hij aangeeft hoe de stand van zaken op dat moment is. 

Het is al heel wat zomers later. Dochterlief zit op het voortgezet en onze Just is ruim achttien jaar oud. Nog steeds doet hij niet mee met de gesprekken aan de eettafel in ons gezin, maar wie weet komt hij niet eens aan bod. Afgezien van mijn persoon ratelen de ander drie kinderen hier om het hardst. Manlief en Just hebben duidelijk veel minder woorden nodig om zichzelf te uiten.
Als ik de tafel afruim, terwijl onze pubers zich voorbereiden op de training van vanavond of de chromecast inzetten voor een nieuwe netflixfilm, loopt Justin enthousiast door de schuifpui onze tuin in.
‘Lilililili’
Op zijn zangerige, vrolijke toon laat onze zoon weten dat hij geniet. Hierdoor geeft hij aan dat zijn leven mooi is, dat Just zich gelukkig en geliefd voelt.
‘Lilililili’

Ik heb me zo vaak afgevraagd hoe het zou klinken, als Justin het woord wat ik als moeder zo graag wilde horen , had geuit. 

Het is nu hetgeen waarvan mijn dag stralend kan worden.. Me uit mijn onrust kan halen als ik weer iets moet regelen in de malle molen van de zorg. Het geluid van Justin kan niet tegen praten op. Babylonische spraakverwarringen zijn er al sinds mensheugenis, maar, het is de vraag wat ons echt gelukkig maakt.
Een kind, wat aangeeft bij ons te horen. Het maakt keer op keer, mijn dag.

Lilililililililiiii!

[[justinColumnMonique.png

Trouvez d'autres pages qui partagent le même sujet que cette page. Communication et language16 Communication et language9 Communication et language9
Monique Kroezen
Monique Kroezen

Monique Kroezen is moeder van vier kinderen waarvan er een CdLS heeft. Monique schrijft haar columns vanuit haar hart.

History des pages
Modifié par Gerritjan Koekkoek le 2024/08/25 10:39
Créé par Gerritjan Koekkoek le 2021/09/20 13:10